احکام جنابت

مسئلۀ ۵۰۴ :    اگر کسی شک کند که به مقدار ختنه‌گاه داخل شده یا نه، غسل بر او واجب نیست.
مسئلۀ ۵۰۵ :    اگر رطوبت مشتبهی از انسان خارج شود و مردد باشد میان بول و منی و چیز دیگر، در صورتی‌که با شهوت و جهش بیرون آمده و بدن سست شده باشد یا اینکه با شهوت بیرون آید و پس از بیرون آمدن سست کند، حکم منی را دارد. اگر هیچ‌یک از نشانه‏ها یا بعضی از آنها را نداشته باشد، حکم منی را ندارد. اما در بیمار همین‌که با شهوت بیرون آید، حکم منی را دارد.
مسئلۀ ۵۰۶ :    اگر زن یقین کند رطوبتی که از او خارج شده منی است، باید غسل کند و چنانچه شک در منی بودن آن دارد، اگر با شهوت خارج شده هرچند با جهش و سست شدن بدن همراه نباشد، باید غسل کند و احتیاطاً برای نماز هم وضو بگیرد.
مسئلۀ ۵۰۷ :    اگر منی مرد از زن خارج شود موجب غسل نمی‏شود، گرچه شستن و پاک کردن جاهایی که منی به آنها رسیده است، در صورتی‌که باطن نباشد و طهارت بدن در انجام آن کارها شرط باشد، لازم است.
مسئلۀ ۵۰۸ :    اگر بعد از خارج شدن منی و قبل از ادرار و استبراء کردن، غسل کند و بعد از غسل رطوبتی از او خارج شود که نداند منی است یا چیز دیگر حکم منی را دارد و باید دوباره غسل کند و بنا بر احتیاط واجب برای نماز هم وضو بگیرد. بهتر است پس از غسل، آن‎را با یکی از مبطلات وضو باطل سازد و بعد برای نماز وضو بگیرد.
مسئلۀ ۵۰۹ :    اگر منی از جای خود حرکت کند و بیرون نیاید، غسل جنابت واجب نیست و همان‌گونه که قبلاً نیز گفته شد هنگامی غسل جنابت واجب می‏شود که منی از انسان خارج شود.
مسئلۀ ۵۱۰ :    اگر- خدای ناکرده- انسان با حیوانی نزدیکی کند، در صورتی‌که منی خارج شده باشد، جنب است و باید غسل کند و تنها غسل کافی است. همچنین اگر قبل از نزدیکی کردن وضو داشته باشد و پس از آن ادخال صورت بگیرد، باز غسل کافی است. اگر وضو نداشته باشد بنا بر احتیاط واجب هم باید غسل کند و هم برای نماز وضو بگیرد. همچنین اگر شک داشته باشد که وضو داشته یا نه و حالت سابقه را نداند، بنا بر احتیاط واجب هم باید غسل کند و هم برای نماز وضو بگیرد.
مسئلۀ ۵۱۱ :    اگر کسی غسل جنابت را فراموش کند و منی یا آثار آن‎را در لباسش ببیند و یقین کند که این منی از خود اوست، واجب است غسل کند و همۀ نمازهایی را که یقین دارد در حال جنابت بجا آورده، قضا کند. اما لازم نیست نمازهایی را که احتمال می‏دهد با حالت جنابت انجام داده قضا کند.