مسئلۀ ۵۰۴ : اگر کسی شک کند که به مقدار ختنه‌گاه داخل شده یا نه، غسل بر او واجب نیست.
مسئلۀ ۵۰۵ : اگر رطوبت مشتبهی از انسان خارج شود و مردد باشد میان بول و منی و چیز دیگر، در صورتی‌که با شهوت و جهش بیرون آمده و بدن سست شده باشد یا اینکه با شهوت بیرون آید و پس از بیرون آمدن سست کند، حکم منی را دارد. اگر هیچ‌یک از نشانهها یا بعضی از آنها را نداشته باشد، حکم منی را ندارد. اما در بیمار همین‌که با شهوت بیرون آید، حکم منی را دارد.
مسئلۀ ۵۰۶ : اگر زن یقین کند رطوبتی که از او خارج شده منی است، باید غسل کند و چنانچه شک در منی بودن آن دارد، اگر با شهوت خارج شده هرچند با جهش و سست شدن بدن همراه نباشد، باید غسل کند و احتیاطاً برای نماز هم وضو بگیرد.
مسئلۀ ۵۰۷ : اگر منی مرد از زن خارج شود موجب غسل نمیشود، گرچه شستن و پاک کردن جاهایی که منی به آنها رسیده است، در صورتی‌که باطن نباشد و طهارت بدن در انجام آن کارها شرط باشد، لازم است.
مسئلۀ ۵۰۸ : اگر بعد از خارج شدن منی و قبل از ادرار و استبراء کردن، غسل کند و بعد از غسل رطوبتی از او خارج شود که نداند منی است یا چیز دیگر حکم منی را دارد و باید دوباره غسل کند و بنا بر احتیاط واجب برای نماز هم وضو بگیرد. بهتر است پس از غسل، آنرا با یکی از مبطلات وضو باطل سازد و بعد برای نماز وضو بگیرد.
مسئلۀ ۵۰۹ : اگر منی از جای خود حرکت کند و بیرون نیاید، غسل جنابت واجب نیست و همان‌گونه که قبلاً نیز گفته شد هنگامی غسل جنابت واجب میشود که منی از انسان خارج شود.
مسئلۀ ۵۱۰ : اگر- خدای ناکرده- انسان با حیوانی نزدیکی کند، در صورتی‌که منی خارج شده باشد، جنب است و باید غسل کند و تنها غسل کافی است. همچنین اگر قبل از نزدیکی کردن وضو داشته باشد و پس از آن ادخال صورت بگیرد، باز غسل کافی است. اگر وضو نداشته باشد بنا بر احتیاط واجب هم باید غسل کند و هم برای نماز وضو بگیرد. همچنین اگر شک داشته باشد که وضو داشته یا نه و حالت سابقه را نداند، بنا بر احتیاط واجب هم باید غسل کند و هم برای نماز وضو بگیرد.
مسئلۀ ۵۱۱ : اگر کسی غسل جنابت را فراموش کند و منی یا آثار آنرا در لباسش ببیند و یقین کند که این منی از خود اوست، واجب است غسل کند و همۀ نمازهایی را که یقین دارد در حال جنابت بجا آورده، قضا کند. اما لازم نیست نمازهایی را که احتمال میدهد با حالت جنابت انجام داده قضا کند.