۸- زوال عین نجاست

مسئلۀ ۲۷۹ :    به مواردی که عین نجاست خود به خود برطرف شود، زوال گویند و باعث پاک شدن محل می‏شود.
مسئلۀ ۲۸۰ :    اگر باطن بدن انسان مانند درون دهان، بینی، چشمها و جاهای دیگر، با نجاست آلوده شود مثلاً دهان به خاطر خونی که از لای دندانها بیرون می‏آید نجس شود و آن نجاست خود به خود برطرف گردد، دهان پاک می‏شود و شستن محل نجاست لازم نیست.
مسئلۀ ۲۸۱ :    اگر بدن حیوانات پاک، نجس شود و نجاست آنها خود به خود برطرف گردد پاک می‏شود و آب کشیدن لازم نیست.
مسئلۀ ۲۸۲ :    کسی که دندان مصنوعی دارد یا دندانهایش را پر کرده باشد، اگر آن دندانها در داخل دهان نجس شوند یا غذای نجس لای دندانها بماند و بعد خود به خود زایل شود، پاک می‏شوند، اگرچه بهتر است که آب کشیده شوند.
مسئلۀ ۲۸۳ :    اگر غذایی لای دندانها باقی بماند و از لای بعضی از دندانها خون بیرون بیاید، خون به آن غذا برسد یا نرسد، آب کشیدن آنها لازم نیست، گرچه بهتر است.
مسئلۀ ۲۸۴ :    جایی را که انسان نمی‏داند از ظاهر بدن محسوب می‏شود و یا باطن آن، اگر نجس شود و نجاست آن خود به خود برطرف گردد، احتیاط واجب آنست که آب کشیده شود.
مسئلۀ ۲۸۵ :    تمام جاهایی که پس از بستن لبها و روی هم گذاشتن پلکها پوشیده و دیده نمی‏شود باطن محسوب و آنچه که بعد از روی هم گذاشتن آنها دیده می‏شود ظاهر محسوب می‏شود اگرچه تشخیص ظاهر و باطن به عهدۀ عرف است.
مسئلۀ ۲۸۶ :    اگر گرد و خاک یا پودر یا نمک و شکر نجس به لباس، فرش و مانند آن بنشیند، چنانچه هر دو خشک باشند نجس نمی‏شود و بهتر است قبل از نماز آن‎را بتکانند. پس از تکان دادن اگر اطمینان پیدا کردند که همۀ نجاسات بر طرف شده است، پاک می‏شود و نیازی به آب کشیدن نیست، ولی اگر خشک نباشند و رطوبت مُسریه داشته باشند واجب است محل نشستن گرد و غبار بر چیزهای نجس را آب بکشند.