مسئلۀ ۲۷۹ : به مواردی که عین نجاست خود به خود برطرف شود، زوال گویند و باعث پاک شدن محل میشود.
مسئلۀ ۲۸۰ : اگر باطن بدن انسان مانند درون دهان، بینی، چشمها و جاهای دیگر، با نجاست آلوده شود مثلاً دهان به خاطر خونی که از لای دندانها بیرون میآید نجس شود و آن نجاست خود به خود برطرف گردد، دهان پاک میشود و شستن محل نجاست لازم نیست.
مسئلۀ ۲۸۱ : اگر بدن حیوانات پاک، نجس شود و نجاست آنها خود به خود برطرف گردد پاک میشود و آب کشیدن لازم نیست.
مسئلۀ ۲۸۲ : کسی که دندان مصنوعی دارد یا دندانهایش را پر کرده باشد، اگر آن دندانها در داخل دهان نجس شوند یا غذای نجس لای دندانها بماند و بعد خود به خود زایل شود، پاک میشوند، اگرچه بهتر است که آب کشیده شوند.
مسئلۀ ۲۸۳ : اگر غذایی لای دندانها باقی بماند و از لای بعضی از دندانها خون بیرون بیاید، خون به آن غذا برسد یا نرسد، آب کشیدن آنها لازم نیست، گرچه بهتر است.
مسئلۀ ۲۸۴ : جایی را که انسان نمیداند از ظاهر بدن محسوب میشود و یا باطن آن، اگر نجس شود و نجاست آن خود به خود برطرف گردد، احتیاط واجب آنست که آب کشیده شود.
مسئلۀ ۲۸۵ : تمام جاهایی که پس از بستن لبها و روی هم گذاشتن پلکها پوشیده و دیده نمیشود باطن محسوب و آنچه که بعد از روی هم گذاشتن آنها دیده میشود ظاهر محسوب میشود اگرچه تشخیص ظاهر و باطن به عهدۀ عرف است.
مسئلۀ ۲۸۶ : اگر گرد و خاک یا پودر یا نمک و شکر نجس به لباس، فرش و مانند آن بنشیند، چنانچه هر دو خشک باشند نجس نمیشود و بهتر است قبل از نماز آنرا بتکانند. پس از تکان دادن اگر اطمینان پیدا کردند که همۀ نجاسات بر طرف شده است، پاک میشود و نیازی به آب کشیدن نیست، ولی اگر خشک نباشند و رطوبت مُسریه داشته باشند واجب است محل نشستن گرد و غبار بر چیزهای نجس را آب بکشند.