مبطلات روزه : قِی کردن‏

مسئلۀ ۱۷۹۶ :    اگر روزه‏دار عمداً قی کند، گرچه به خاطر بیماری و یا ناچاری باشد، روزه‏اش باطل می‏شود، ولی اگر اشتباهاً یا بی‎اختیار قی کند، اشکال ندارد.
مسئلۀ ۱۷۹۷ :    اگر روزه‏دار بتواند از قی کردن خودداری کند، چنانچه برای او ضرر و مشقّت نداشته باشد در روزۀ واجب معین باید خودداری کند.
مسئلۀ ۱۷۹۸ :    اگر روزه‏دار بداند خوراکی را که قصد دارد در شب بخورد موجب می‏شود در روز ناخواسته قی کند، چنانچه بخورد و قی کند، بنا بر احتیاط واجب باید آن روزه را قضا کند، حتی در این فرض اگر قی نکند نیز بنا بر احتیاط قضای آن روزه را بگیرد.
مسئلۀ ۱۷۹۹ :    اگر روزه‏دار بداند با آروغ زدن چیزی از گلو خارج می‏شود، طوریکه می‏گویند قی کرده است، نباید عمداً آروغ بزند، ولی اگر یقین نداشته باشد، اشکال ندارد.
مسئلۀ ۱۸۰۰ :    اگر آروغ بزند و بی‎اختیار چیزی در گلو یا دهانش بیاید، باید آن‎را بیرون بریزد، ولی اگر بی‎اختیار فرو رود روزه‏اش صحیح است.
مسئلۀ ۱۸۰۱ :    اگر اشتباهاً چیزی را فرو برد و قبل از رسیدن به گلو یادش بیاید، واجب است بیرون بریزد و روزه‏اش صحیح است و نیز اگر قبل از رسیدن به معده یادش بیاید، چنانچه به معده نرسیده باشد و بیرون آوردن آن ممکن باشد و قی هم به آن صدق نکند، باید آن‎را بیرون آورد و روزۀ او صحیح است و اگر بیرون آوردن آن ممکن باشد، ولی عنوان قی کردن عمدی بر آن صدق کند در این صورت بیرون آوردن مصداق قی عمدی است و پایین بردن عنوان اکل و شرب، ظاهراً بیرون آوردن آن جایز نیست اگرچه اقوی‏ آنست چیزی را که سهواً فرو برده و بعد از رسیدن به حلق یادش آمده، گرچه به معده نرسیده باشد، خوردن و آشامیدن بر آن صدق نمی‏کند و اگر فرو بردن، خوردن عمدی حساب شود و بالا آوردن هم قی نباشد بیرون آوردن آن واجب است، ولی اگر بعد از رسیدن به حلق یادش بیاید در این صورت اگر بیرون آورد قی صدق می‏کند، چون اصل فرو بردن سهوی بوده و حرمت نداشته است، بر فرو بردن آن عنوان اکل و شرب صدق نمی‏کند، بنابراین بیرون آوردن جایز نیست و در هر صورت بنا بر احتیاط واجب تا غروب امساک کرده و قضای آن‎را نیز بجای آورد.
مسئلۀ ۱۸۰۲ :    برای کسی که روزۀ واجب معینی مانند رمضان گرفته و مشغول نماز واجب نیز شده است و در عین حال چیزی به گلویش رفته و بیرون آوردن آن ممکن نیست مگر آنکه نماز را باطل کند، چند حالت وجود دارد:
1- نگهداری آن تا اتمام نماز ممکن باشد به‌طوری که فرو نبرد تا روزه باطل شود، در این حال واجب است تا اتمام نماز آن‎را نگهداری کند و پس از اتمام آن‎را بیرون بیندازد.
2- حفظ و نگهداری آن ممکن نباشد، به‌طوری که یا باید آن‎را فرو برد و بخورد که روزه‏اش باطل می‏شود یا به هر طریق ممکن بیرون بیاورد و نماز را باطل کند ولو با تکلم به کلمۀ اَخ و اگر آن چیز به حدی فرو نرفته که عرفاً عنوان خوردن به آن صدق کند، در صورت وسعت وقت واجب است آن‎را بیرون آورد، ولو اینکه باعث بطلان نماز شود. در این حکم میان چیزهایی که خوردن آنها ذاتاً حرام است یا چیزهایی که خوردن آنها ذاتاً حرام نیست، فرقی وجود ندارد، اگرچه وجوب بیرون آوردن در قسم اول مؤکدتر است.
3- با همۀ فروض بند پیشین، وقت نماز هم ضیق باشد به‌طوری که اگر نماز را باطل کند به مقدار یک رکعت نیز از وقت نماز را درک نمی‏کند اظهر آنست که در این فرض، اگر فرو بردن آن طوری است که عرفاً خوردن محسوب نمی‏شود لازم است فرو برد و نماز را تمام کند، نمازش صحیح و روزه‏اش باطل نیست و اگر فرو بردن طوری است که عنوان خوردن بر آن صدق می‏کند، اگر شیئ از چیزهایی نیست که خوردنش حرام است واجب است آن‎را فرو ببرد و روزه را باطل کند تا نماز را عمداً باطل نکند و بعد قضای روزه را می‏گیرد و همچنین اگر از چیزهایی باشد که ذاتاً خوردن آنها حرام است مانند غذای نجس و خون، ظاهر آنست که ابطال نماز جایز نیست و اهمیت آن بالاتر از چیزهای دیگر است.
4- در صورتی که حفظ و نگهداری آن ممکن نباشد، ولی بتواند آن‎را بیرون بیاورد و روزه‏اش هم باطل نشود و نماز را هم متناسب با حالت اضطرار بخواند، واجب است آن‎را بیرون بیاورد و نماز را به صورت اضطرار بجای آورد و هم روزه و هم نمازش صحیح است.
مسئلۀ ۱۸۰۳ :    ظاهر آنست که شخص روزه‏دار می‏تواند انگشت خود را به گلو فروبرد و بیرون بیاورد و نیز جایز است چیزی را که وارد گلو شده با انگشت خود بیرون آورد و روزه‏اش هم باطل نمی‎شود.