مسئلۀ ۱۷۹۶ : اگر روزهدار عمداً قی کند، گرچه به خاطر بیماری و یا ناچاری باشد، روزهاش باطل میشود، ولی اگر اشتباهاً یا بیاختیار قی کند، اشکال ندارد.
مسئلۀ ۱۷۹۷ : اگر روزهدار بتواند از قی کردن خودداری کند، چنانچه برای او ضرر و مشقّت نداشته باشد در روزۀ واجب معین باید خودداری کند.
مسئلۀ ۱۷۹۸ : اگر روزهدار بداند خوراکی را که قصد دارد در شب بخورد موجب میشود در روز ناخواسته قی کند، چنانچه بخورد و قی کند، بنا بر احتیاط واجب باید آن روزه را قضا کند، حتی در این فرض اگر قی نکند نیز بنا بر احتیاط قضای آن روزه را بگیرد.
مسئلۀ ۱۷۹۹ : اگر روزهدار بداند با آروغ زدن چیزی از گلو خارج میشود، طوریکه میگویند قی کرده است، نباید عمداً آروغ بزند، ولی اگر یقین نداشته باشد، اشکال ندارد.
مسئلۀ ۱۸۰۰ : اگر آروغ بزند و بیاختیار چیزی در گلو یا دهانش بیاید، باید آنرا بیرون بریزد، ولی اگر بیاختیار فرو رود روزهاش صحیح است.
مسئلۀ ۱۸۰۱ : اگر اشتباهاً چیزی را فرو برد و قبل از رسیدن به گلو یادش بیاید، واجب است بیرون بریزد و روزهاش صحیح است و نیز اگر قبل از رسیدن به معده یادش بیاید، چنانچه به معده نرسیده باشد و بیرون آوردن آن ممکن باشد و قی هم به آن صدق نکند، باید آنرا بیرون آورد و روزۀ او صحیح است و اگر بیرون آوردن آن ممکن باشد، ولی عنوان قی کردن عمدی بر آن صدق کند در این صورت بیرون آوردن مصداق قی عمدی است و پایین بردن عنوان اکل و شرب، ظاهراً بیرون آوردن آن جایز نیست اگرچه اقوی آنست چیزی را که سهواً فرو برده و بعد از رسیدن به حلق یادش آمده، گرچه به معده نرسیده باشد، خوردن و آشامیدن بر آن صدق نمیکند و اگر فرو بردن، خوردن عمدی حساب شود و بالا آوردن هم قی نباشد بیرون آوردن آن واجب است، ولی اگر بعد از رسیدن به حلق یادش بیاید در این صورت اگر بیرون آورد قی صدق میکند، چون اصل فرو بردن سهوی بوده و حرمت نداشته است، بر فرو بردن آن عنوان اکل و شرب صدق نمیکند، بنابراین بیرون آوردن جایز نیست و در هر صورت بنا بر احتیاط واجب تا غروب امساک کرده و قضای آنرا نیز بجای آورد.
مسئلۀ ۱۸۰۲ : برای کسی که روزۀ واجب معینی مانند رمضان گرفته و مشغول نماز واجب نیز شده است و در عین حال چیزی به گلویش رفته و بیرون آوردن آن ممکن نیست مگر آنکه نماز را باطل کند، چند حالت وجود دارد:
1- نگهداری آن تا اتمام نماز ممکن باشد به‌طوری که فرو نبرد تا روزه باطل شود، در این حال واجب است تا اتمام نماز آنرا نگهداری کند و پس از اتمام آنرا بیرون بیندازد.
2- حفظ و نگهداری آن ممکن نباشد، به‌طوری که یا باید آنرا فرو برد و بخورد که روزهاش باطل میشود یا به هر طریق ممکن بیرون بیاورد و نماز را باطل کند ولو با تکلم به کلمۀ اَخ و اگر آن چیز به حدی فرو نرفته که عرفاً عنوان خوردن به آن صدق کند، در صورت وسعت وقت واجب است آنرا بیرون آورد، ولو اینکه باعث بطلان نماز شود. در این حکم میان چیزهایی که خوردن آنها ذاتاً حرام است یا چیزهایی که خوردن آنها ذاتاً حرام نیست، فرقی وجود ندارد، اگرچه وجوب بیرون آوردن در قسم اول مؤکدتر است.
3- با همۀ فروض بند پیشین، وقت نماز هم ضیق باشد به‌طوری که اگر نماز را باطل کند به مقدار یک رکعت نیز از وقت نماز را درک نمیکند اظهر آنست که در این فرض، اگر فرو بردن آن طوری است که عرفاً خوردن محسوب نمیشود لازم است فرو برد و نماز را تمام کند، نمازش صحیح و روزهاش باطل نیست و اگر فرو بردن طوری است که عنوان خوردن بر آن صدق میکند، اگر شیئ از چیزهایی نیست که خوردنش حرام است واجب است آنرا فرو ببرد و روزه را باطل کند تا نماز را عمداً باطل نکند و بعد قضای روزه را میگیرد و همچنین اگر از چیزهایی باشد که ذاتاً خوردن آنها حرام است مانند غذای نجس و خون، ظاهر آنست که ابطال نماز جایز نیست و اهمیت آن بالاتر از چیزهای دیگر است.
4- در صورتی که حفظ و نگهداری آن ممکن نباشد، ولی بتواند آنرا بیرون بیاورد و روزهاش هم باطل نشود و نماز را هم متناسب با حالت اضطرار بخواند، واجب است آنرا بیرون بیاورد و نماز را به صورت اضطرار بجای آورد و هم روزه و هم نمازش صحیح است.
مسئلۀ ۱۸۰۳ : ظاهر آنست که شخص روزهدار میتواند انگشت خود را به گلو فروبرد و بیرون بیاورد و نیز جایز است چیزی را که وارد گلو شده با انگشت خود بیرون آورد و روزهاش هم باطل نمیشود.