معروف و منکر

مسئلۀ ۱۹۵۷ :    معروف عبارت از هر چیزی است که شرع آن‎را واجب یا مستحب و عقل آن‎را ذاتاً حَسن و خوب بداند و منکر چیزی است که شرع آن‎را حرام یا مکروه و عقل آن‎را ذاتاً قبیح بداند، پس هر چیز واجب، مستحب و حسن، معروف و هر چیز حرام، مکروه و قبیح، منکر است و در این جهت فرقی میان امور فردی و اجتماعی‏نیست. امر به معروف و نهی از منکر از وظایف عمومی است و همه در برابر هم مسئولند و باید به این وظیفه عمل کنند و حکومت و مردم نیز در برابر یکدیگر مسئولیت دارند و باید به این وظیفه عمل کنند.
مسئلۀ ۱۹۵۸ :    امر به معروف و نهی از منکر با شرایطی که در مسائل بعدی گفته می‏شود، واجب و ترک آن معصیت و گناه است، در مستحبّات و مکروهات نیز، امر و نهی ‏مستحب یا مکروه است.
مسئلۀ ۱۹۵۹ :    امر به معروف و نهی از منکر از قبیل واجبات کفایی است، بنابراین اگر با اقدام بعضی از انسانها و مکلّفین مقصود حاصل شود، تکلیف ساقط است و اگر اقامه معروف و جلوگیری از منکر احتیاج به قیام جمعی و حرکت وسیع مردمی داشته و متوقف بر اجتماع آنان باشد، واجب است به اندازه نیاز قیام کرده و اجتماع کنند.
مسئلۀ ۱۹۶۰ :    یکی از شرایط امر به معروف و نهی از منکر احتمال تأثیر است، بنابراین اگر امر و نهی بعضی از افراد مؤثّر واقع نشود طبعاً بر آنان واجب نیست، ولی بعضی ‏افراد که احتمال می‏دهند اگر امر به معروف و نهی از منکر کنند، اثر بگذارد، بر این افراد واجب است اقدام کنند.
مسئلۀ ۱۹۶۱ :    وقتی که امر به معروف و نهی از منکر واجب می‏شود، آن کس که باید امر به معروف و نهی از منکر زبانی انجام دهد واجب است در معروف امر و از منکر نهی کند و صِرف یادآوری و بیان حکم شرعی کفایت نمی‏کند، مگر آنکه همان یادآوری موجب شود، طرف معروف را انجام دهد و منکر را ترک کند، در این صورت موضوعی برای مسئله باقی نمی‏ماند.
مسئلۀ ۱۹۶۲ :    وجوب امر به معروف و نهی از منکر از قبیل «واجبات توصّلی» است و هدف از آن احیای واجبات و منع محرّمات است، بنابراین در تحقق امر به معروف و نهی از منکر قصد قربت شرط نیست، گرچه در برابر هر توصلی اگر قصد قربت صورت گیرد، استحقاق اجر پیدا خواهد کرد.