حقوق طولی، الهی، وسائط فیض الهی و شئون ولایت خداوند : حقّ قرآن‏

یکی از حقوقی که بر مبنای حقوق خداوند بر انسان، مطرح می‏شود، حقّ قرآن است. این کتاب عظیم الهی و معجزه جاودانه رسول گرامی اسلام‏ که دلیل جاودانگی ‏اسلام و خاتمیت پیامبر اکرم‏ است، حقّ عظیمی بر گردن بشریت به ویژه مسلمانان دارد. قرآن تنها کتابی است که از ناحیه ذات اقدس پروردگار نازل گشته و برای هدایت بشر در همۀ جهان بدون کوچک‏ترین تحریف و دستبرد در اختیار انسان قرار داده شده است. در حدیثی از حضرت صادق‏ نقل شده که فرمودند: «قرآن عهد نامه و پیمان نامه‏ای است که میان خدای عالم و انسان وجود دارد و سزاوار است که مسلمانان هر روز این عهدنامه را مورد توجّه قرار دهند و حدّاقل هر روز پنجاه آیه از آن‎را تلاوت کنند».  تکرار تلاوت آیات قرآن، تأکید و اصرار بر عمل و توجّه به مفاد آن عهدنامه الهی است. بر اساس همین حق مسلمانان موظفند نسبت به خواندن و تدبّر در قرآن و فهمیدن پیامهای حیات بخش و عمل به آنها همت کنند و انس با قرآن را سیره و روش عمومی قرار دهند و از توجه به مضامین نورانی آن غفلت نکنند، چون سهل انگاری مسلمانان در انجام وظیفه، باعث سقوط و نابودی آنان شده و زمینه سستی عقاید و باورهای آنان را فراهم می‏سازد که در مقام عمل بی‎توجهی به احکام الهی و عملی حرام خواهد بود.
مطابق مضامین بعضی روایات اسلامی، درجات بهشت با مقدار خواندن آیات قرآن و عمل طبق آن، محاسبه خواهد شد، از پیامبر اسلام‏ روایت شده است که فرمودند: به درستی که شایسته‏ترین مردم به تواضع و فروتنی در نهان و آشکار، بدون شک، حامل قرآن خواهد بود؛ و آنگاه با صدای بلند فرمودند: ای کسی که قرآن را با خود داری، به وسیلۀ قرآن راه و روش تواضع را پیشه خود ساز تا خدای عالم تو را عزیز و سربلند کند و مبادا قرآن را وسیله تفاخر و مباهات قرار داده و خود را بر دیگران ترجیح دهی‏که اگر چنین کنی ذلیل و خوار خواهی شد. به هر کس قرآن داده شود و گمان برد که به دیگران چیز بهتری داده شده، همانا چیزی را که خدای عالم کوچک شمرده، بزرگ شمرده و چیزی را که خدای عالم آن‎را بزرگ دانسته کوچک شمرده است .