احکام هبه (بخشش)

مسئلۀ ۲۸۴۳ :    هبه و بخشش آنست که انسان چیزی را که ملک خودش است، به‌طور رایگان ملک کس دیگری بکند و به او ببخشد.
مسئلۀ ۲۸۴۴ :    در هبه، صیغه و لفظ خاصی لازم نیست و اگر هبه کننده مال خود را به قصد هبه به کسی به عنوان معاطات بدهد و او هم به همین قصد بپذیرد صحیح است؛ به هبه کننده «واهب»، قبول کننده هبه را «موهوبٌ له» و به آن چیزی که به عنوان هبه داده شده است، «مال موهوب» می‏گویند.
مسئلۀ ۲۸۴۵ :    در هبه کننده چند شرط لازم است:
1 و ۲- عقل و بلوغ.
3 و ۴- سفیه نباشد، یعنی از کسانی که مالشان را بیهوده مصرف می‏کنند نباشد و نیز از کسانی که توسط حاکم شرع جامع شرایط، از تصرف در اموال خود منع شده‏اند، نباشد.
5- مالک و صاحب اختیار چیزی باشد که می‏خواهد آن‎را هبه کند، بنابراین هبه مال دیگری بدون اجازۀ او جایز نیست.
6- هبه کننده با اختیار مال را هبه کند، بنابراین بخشش کسی که با اکراه و اجبار هبه و بخشش می‏کند، صحیح نیست.