احکام روزۀ مسافر

مسئلۀ ۱۸۵۶ :    مسافری که واجب است نمازهای چهار رکعتی را دو رکعتی بخواند، نباید روزه بگیرد، ولی مسافری که نمازش تمام است، مانند کسی که شغلش مسافرت است، باید روزۀ خود را هم بگیرد.
مسئلۀ ۱۸۵۷ :    مسافرت در ماه رمضان اشکال ندارد، هرچند برای فرار از روزه باشد، ولی مسافرت پیش از بیست و چهارم رمضان مکروه است، مگر اینکه برای حج، عمره یا کار ضروری دیگری انجام گرفته باشد.
مسئلۀ ۱۸۵۸ :    اگر کسی نذر کند روز معینی سفر نرود و روزه بگیرد نمی‏تواند آن روز مسافرت کند و باید آن روز را روزه بگیرد و اگر در سفر باشد باید قصد کند ده روز در آنجا بماند و آن روز را روزه بگیرد، ولی اگر نذر کرده باشد روز معینی را روزه بگیرد، بنا بر اقوی‏ می‏تواند در آن روز مسافرت کند و در سفر روزه نگیرد و بنا بر احتیاط واجب قضای آن‎را بجای آورد، ولی اگر کسی روزۀ قضا داشته باشد و وقت آن بر اثر مضیق شدن، معین شده باشد، اقوی‏ آنست که می‏تواند مسافرت کند، ولی در همۀ صور مذکور بهتر است مسافرت نکند و روزه‏اش را بگیرد.
مسئلۀ ۱۸۵۹ :    اگر نذر کند روزه بگیرد و روز آن‎را معین نکند، نمی‏تواند آن‎را در سفر بجای آورد، ولی چنانچه نذر کند که روز معینی را در سفر روزه بگیرد، باید آن‎را در سفر بجای آورد، همچنین اگر نذر کند که روز معینی را- مسافر باشد یا نباشد- روزه بگیرد باید آن روز را اگرچه مسافر باشد روزه بگیرد.
مسئلۀ ۱۸۶۰ :    گرفتن روزۀ مستحبی در سفر جایز نیست، ولی مسافر می‏تواند برای برآورده شدن حاجت سه روز در مدینه منوره، روزۀ مستحبی بگیرد، به شرط آنکه روزۀ قضا نداشته باشد و احوط آنست که روزهای چهارشنبه، پنج‎شنبه و جمعه باشد.
مسئلۀ ۱۸۶۱ :    کسی که نمی‏داند روزۀ مسافر باطل است، اگر در سفر روزه بگیرد و بین روز به مسئله آگاه شود روزه‏اش باطل می‏شود، اگر تا غروب نفهمد، روزه‏اش صحیح است، ولی اگر مسئله را می‏دانسته و فراموش کرده است یا متوجّه نیست که مسافر است، روزه‏اش باطل است.
مسئلۀ ۱۸۶۲ :    کسی که روزه است و قصد مسافرت دارد یکی از چند حالت زیر برایش متصوّر است:
1- اگر بعد از اذان ظهر مسافرت کند روزه‏اش صحیح است و باید آن‎را تمام کند.
2- اگر قبل از ظهر از وطن خارج شود و فقط کمتر از هشت فرسخ داشته باشد یا بخواهد کمتر از چهار فرسخ برود و برگردد، روزه‏اش صحیح است و باید آن‎را به پایان ببرد.
3- اگر قبل از ظهر از وطن خارج شود و قصد حداقل هشت فرسخ رفت یا چهار فرسخ رفت و برگشت را داشته باشد، بعد از رسیدن به حدّ ترخّص روزۀ او صحیح نیست و قضای آن واجب می‏شود، هر چند از شب قبل قصد مسافرت نداشته باشد و چنانچه مسافر قبل از رسیدن به حدّ ترخّص روزۀ خود را باطل کند، کفاره نیز بر او واجب می‏شود.
مسئلۀ ۱۸۶۳ :    اگر مسافر قبل از ظهر به وطن خود یا به جایی که می‏خواهد ده روز در آنجا اقامت کند برسد، چنانچه کاری که روزه را باطل می‏کند انجام نداده باشد باید آن روز را روزه بگیرد و اگر انجام داده است، روزۀ آن روز بر او واجب نیست، بلکه صحیح هم نیست.
مسئلۀ ۱۸۶۴ :    اگر مسافر بعدازظهر به وطن خود یا به جایی که می‏خواهد ده روز در آنجا بماند برسد، گرچه کاری که روزه را باطل می‏کند انجام نداده باشد، روزۀ آن روز صحیح نیست.
مسئلۀ ۱۸۶۵ :    کسی که مسافر است و ده روز در جایی قصد اقامت کند، اگر روزه بگیرد و بعد از ظهر همان روز از قصد اقامت منصرف شود، دو صورت دارد:
1- چنانچه یک نماز چهار رکعتی ادا خوانده باشد، روزه‏اش صحیح است و تا وقتی آنجاست باید نمازهایش را تمام بخواند و روزه‏هایش را نیز بگیرد.
2- چنانچه یک نماز چهار رکعتی ادا نخوانده باشد، روزۀ آن روزش صحیح است، ولی نمازهایش را باید شکسته بخواند و در روزهای بعد هم نمی‏تواند روزه بگیرد.
مسئلۀ ۱۸۶۶ :    مسافر و کسی که از روزه گرفتن معذور است، مکروه است در روز ماه رمضان جماع کند یا در خوردن و آشامیدن خود را کاملاً سیر کند.