حنوط و احکام آن‏

مسئلۀ ۷۵۰ :    پس از غسل، واجب است میت را حنوط کنند، یعنی به پیشانی و کف دستها و سر زانوها و سر دو انگشت بزرگ پاهای او، کافور بمالند و مقداری کافور نیز روی همین مواضع بگذارند، همچنین مستحّب است سر بینی میت کافور مالیده شود و واجب است که کافور تازه و ساییده شده باشد و در اثر کهنگی عطر آن از بین نرفته باشد که در غیر این صورت کفایت نمی‏کند.
مسئلۀ ۷۵۱ :    احتیاط مستحب آنست که حنوط را از پیشانی میت شروع کنند و در بقیۀ اعضا این ترتیب لازم نیست.
مسئلۀ ۷۵۲ :    مستحب است میت را قبل از کفن کردن حنوط کنند؛ در بین کفن کردن و بعد از آن هم مانعی ندارد.
مسئلۀ ۷۵۳ :    حنوط میت امر عبادی نیست و نیاز به قصد قربت ندارد و اگر توسط طفل ممیز یا به‌طور قهری نیز انجام شود، کفایت می‏کند.
مسئلۀ ۷۵۴ :    کسی‌که برای حج و یا عمره احرام بسته است اگر پیش از تمام کردن سعی بین صفا و مروه بمیرد، حنوط او جایز نیست.
مسئلۀ ۷۵۵ :    زنی که شوهرش مرده و هنوز در عدۀ وفات است اگر بمیرد، حنوطش واجب است، گرچه اگر زنده بود، خوش‌بو کردن خود در عدۀ وفات شوهر بر وی حرام می‌شد.
مسئلۀ ۷۵۶ :    مستحب است قدری تربت حضرت سیدالشّهداء را با کافور مخلوط کنند، ولی نباید از آن کافور به جاهایی که بی‌احترامی می‏شود برسانند، همچنین نباید تربت به قدری زیاد باشد که وقتی با کافور مخلوط شد، آن‎را کافور نگویند.
مسئلۀ ۷۵۷ :    بهتر است که میت را با مشک، عنبر، عود و عطرهای دیگر خوش‌بو نکنند و برای حنوط هم اینها را با کافور مخلوط نکنند.
مسئلۀ ۷۵۸ :    در صورتی‌که کافور به اندازه‏ای که هم برای غسل میت و هم برای حنوط آن کافی باشد، وجود نداشته باشد، غسل بر حنوط مقدم است و اگر برای هفت عضوی که سجده‌گاه به حساب می‏آید کافی نباشد، پیشانی بر بقیۀ اعضا مقدم است.
مسئلۀ ۷۵۹ :    مستحب است دو چوب تَر و تازه در قبر همراه میت بگذارند و در این جهت میان مردۀ صغیر و کبیر، زن و مرد و محسن و غیر محسن فرقی نیست.