در آستانه محرم الحرام ۱۴۴۲ ه.ق، مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العطمی بیات زنجانی پیامی صادر فرمودند که متن آن به شرح زیر است:
—————-
بسم الله الرحمن الرحیم
قال رسول الله (ص): إنّ لِقَتلِ الحُسینِ حَرارَهً فی قُلوبِ المُؤمِنینَ لاتَبرُدُ اَبَداً
اقامۀ عزای سید و سالار شهیدان حضرت ابا عبدالله الحسین علیه‌السلام فریضه‌ای است که هیچ واقعه‌ای در طول تاریخ نتوانسته آن را تحت الشعاع قرار بدهد.
در طول زمان صناعات، شیوه‌ها و فعالیت‌های زیادی از سوی مؤمنین و ارادتمندان به ساحت ابی‌عبدالله(ع) شکل گرفته و اقشاری همچون واعظان، شاعران، مداحان، نویسندگان، هنرمندان و دیگر اقشار هر یک به نحوی کوشیده‌اند پیام این نهضت عظیم را به مخاطبان خود برسانند.
در برهه‌های مختلف و با توجه به مقتضیات زمانه برخی از این فعالیت‌ها رونق گرفته و برخی کساد شده‌اند ولی نفس این حرکت شورمندانه و اقامه عزای امام‌حسین(ع) همواره به شیوه‌های مختلف پابرجا بوده است.
در این کم و بیش چهارده قرنی که از اقامه عزای امام‌حسین(ع) می‌گذرد، هیچ یک از این شیوه‌ها و صناعات، هیچ‌گاه عنصر ذاتی اقامه عزای آن حضرت نبوده‌اند، اگر چه برخی کوشیده‌اند شیوه‌ها و صناعات موجود در مراسم خودشان را عنصر ذاتی عزای امام‌حسین علیه‌السلام جلوه بدهند.
آنچه تمام این تحرکات و فعالیت‌ها را به هم متصل کرده، حب امام حسین(ع) و ارادت به ساحت عالی ایشان و مهمتر از همه، اعتلای تعالیم و مفاهیم عالی موجود در نهضت عاشوراست.
لذا جمود بر چند شیوه‌ی عزاداری خاص و نفی شیوه‌های نو در انتقال مفاهیم عاشورا شایسته نیست.
در این ایام که بلای عالمگیر کرونا دامن‌گیر همۀ ابنای بشر شده است، ضروری است که مؤمنان فهیم و آزاده برخی شیوه‌های عزاداری که ممکن است محملی برای سرایت بیماری و همه‌گیری بیشتر آن باشد را کنار بگذارند و شیوه‌های دیگری برای انتقال مفاهیم نهضت عاشورا و اقامه عزای حضرت ابی عبدالله(ع) اتخاذ کنند. خطیبان، گویندگان و مداحان هم باید مراعات این جهت را بکنند تا مبادا خودشان و تعالیم ناب شیعی را به منفعت طلبی شخصی و صنفی و امثالهم متهم کنند.
بر کسی پوشیده نیست که امروزه با گسترش وسایل ارتباطی و اینترنتی، مفهوم تجمع و تحرک جمعی هم معنای جدیدی پیدا کرده است و تجمع شورمندانۀ مؤمنان بر مدار حب امام حسین (ع) هر روز به شأن و شیوه‌ای متناسب با آن روز ممکن است.
بر اساس آموزه‌های دینی یقیناً مفاهیم و تعالیمی همچون شفا، شفاعت، سعادت، توبه و غفران و امثال‌آن‌ها، هم منوط به اقدام، تحرک و اراده‌ی بشر است که زمینه و بستر را فراهم می‌کند و هم منوط به عنایت و افاضه‌ی حضرت‌حق، در مقام علت فاعلی است که مطمئن‌ترین راه آن حب رسول خدا و اهل بیت اوست. بشر برای بهبود زندگی خود و دیگر آحاد جامعه، باید در این مسیر مداومت و مراقبۀ همیشگی داشته باشد.
این نکته حائز اهمیت است که مادامی‌که کسانی خودشان برای بهبود حال و روز خود اقدام نکنند طبعا خداوند هم در حال و روز آنها بهبودی پدید نخواهد آورد
«إِنَّ اللَّهَ لا یُغَیِّرُ ما بِقَومٍ حَتّىٰ یُغَیِّروا ما بِأَنفُسِهِم» (رعد،۱۱)
در آستانۀ ایام عزای امام حسین بن علی(ع) از خداوند مسئلت داریم که بیماران این روزها را شفای عاجل عنایت بفرماید، همۀ ما را به کاستن از رنج دیگران توفیق دهد و زمینۀ رهایی عزیزان محصور ما را مهیا بگرداند؛ إن‌شاءالله تعالی.
اسدالله بیات‌زنجانی
۲۲ مردادماه ۱۳۹۹
قم المقدسه
اشتراک‌گذاری این نوشته
کد QR را اسکن کنید یا از لینک کوتاه بالا برای اشتراک‌گذاری این نوشته استفاده کنید