روزۀ مستحبی

مسئلۀ ۱۸۷۷ :    روزۀ تمام روزهای سال به جز روزه‏های حرام و مکروه که گفته شد، روزۀ مستحبی به حساب می‏آیند و برای بعضی روزها سفارش بیشتری شده است، از جمله:
1 – پنجشنبه اول و آخر هر ماه و چهارشنبه اولی که بعد از روز دهم ماه است و اگر ترک شود مستحب است قضای آن بجای آورده شود و در صورت عدم امکان برای هر روز یک مُد طعام به فقیر داده شود.
2- سیزدهم و چهاردهم و پانزدهم هر ماه، ایام البیض.
3- تمام ماه رجب و شعبان و هر چه از آنها ممکن باشد حتّی یک روز.
4- روز اوّل تا نهم ذی‎الحجه (روز عرفه).
5- روز بیست و پنجم- دحو الارض- و بیست و نهم ذیقعده (انزال کعبه).
6- روز اول و سوم محرم.
7- روز عید مبعث پیامبر بزرگ اسلام‏ (بیست و هفتم رجب).
8- روز ولادت با سعادت پیامبر اسلام‏ (هفدهم ربیع الاول).
9- روز عید سعید غدیر (هجدهم ذی‎الحجّه).
10- روز عید نوروز.
11- روزۀ روزهای پنجشنبه و جمعه هر ماه.
مسئلۀ ۱۸۷۸ :    اگر در دهه اول هر ماه دو روز پنجشنبه جمع شود، پنجشنبه اول مؤکدتر است و همچنین اگر در دهه آخر هر ماه دو پنجشنبه جمع شود، پنج شنبه آخر مؤکدتر است.
مسئلۀ ۱۸۷۹ :    کسی که روزۀ مستحبی گرفته است واجب نیست آن‎را به آخر برساند، بنابراین اگر فرد مؤمنی او را دعوت به خوردن غذا بکند، مستحب است دعوت او را قبول و در بین روز افطار کند.
مسئلۀ ۱۸۸۰ :    اگر هر کدام از ایامی که روزۀ مستحبی به خصوصی دارد، مصادف باشد با ایام دیگری که یا روزه‏اش واجب است مانند ماه رمضان و یا روزۀ آن روز به سبب عنوان دیگری مستحب است، مثلاً پنجشنبه‎ای است که مصادف با روز میلاد پیامبر است، اگر به نیت هر دو عنوان روزه بگیرد، ثواب هر دو را خواهد داشت.
مسئلۀ ۱۸۸۱ :    اظهر آنست که اگر در هر ماه به هر ترتیب که بخواهد به اندازه سه روز یا بیشتر روزه بگیرد، پی‎درپی بگیرد یا پراکنده کافی است، اگرچه بهتر آنست با همان ترتیبی که در بند یک مسئلۀ ۱۸۷۷ گفته شد عمل کند.