مستی قدرت/ اشتباه انسان
حسینی دورود
یک‌شنبه‌های تفسیر آیت‌الله العظمی بیات زنجانی، از شیرین‌ترین، پر استفاده‌ترین و مفیدترین درس‌هایی است که در طول هفته می‌آموزم.
این هفته از برتری مستی شراب هرچند حرام، بر مستی قدرت گفتند که:
مست شراب پس از مدتی از مستی به‌در آید و هوشیار بلکه شاید هم بیدار شود اما مست قدرت؛ هوشیار که هیچ، هرگز حتی سرعقل هم نمی‌آید..!
امروز که آیه ۱۶ سوره فجر؛ «فَأَمَّا الْإِنْسانُ إِذا مَا ابْتَلاهُ رَبُّهُ فَأَکْرَمَهُ وَ نَعَّمَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَکْرَمَنِ و…» را می‌خوانم به خطای بزرگ یک انسان فکر می‌کنم:
اشتباه انسان این است‌که پیش از پایان امتحان به‌خودش نمره می‌دهد.
آن‌هم نه‌تنها نمره قبولی که بهترین نمره.!!!
خدا انسان را مبتلا می‌کند، برای آزمودنش به او قدرت می‌دهد و او به همه می‌گوید خدا من را دوست داشته که به من قدرت داده و رییس شده‌ام و هرکس با من نباشد دشمن خداوند است در حالی که اصلا چنین نیست.
اینکه خدا به تو قدرت داده به هیچ وجه نشانه دوستی خدا با تو نیست بلکه فقط نشانه این است که خدا دارد تو را می‌سنجد.
چطور شد امتحان تمام نشده و سرافراز بیرون نیامده آن را به‌حساب این گذاشتی که بنده خاص خدایی؟!
خدا در این آیه می‌گوید اگر تو را نواختیم و نعمتی دادیم خواستیم تو را بیازماییم.
این توهم نادرست توست که گمان می‌کنی این عطای خدا نشانه خاص بودن توست.
معلوم نیست. شاید قبولی، شاید رفوزه‌ای.!.
