مسئلۀ ۶۴ : عدالتی که در مرجع تقلید شرط است عبارت است از:
ملکۀ نفسانی و حالت خاص معنوی که در اثر علم و معرفت صحیح و ایمان به خدا و تکرار عمل نیک به وجود می‌آید و در صُقع نفس انسان رسوخ میکند و ریشه میدواند، به گونهای که انسان را به انجام واجبات و ترک محرمات وادار میسازد و همان‌گونه که از صحیحۀإبنأبییعفور استفاده میشود، حسن ظاهر برای به دست آوردن عدالت مذکور کفایت میکند.
مسئلۀ ۶۵ : عدالت از راههای زیر ثابت میشود:
1- دو نفر عادل شهادت به عدالت او بدهند.
2- مشهور به عدالت و تقوا باشد، به گونهای که در اثر این شهرت، انسان، به عدالت او علم عادّی پیدا کند.
3- بنا بر اقوی اگر یک نفر هم به عدالت کسی گواهی بدهد، کفایت میکند.
4- اگر شخصی موثق و مورد اعتماد باشد و با اخبار او اطمینان به عدالت فردی پیدا بشود، کفایت میکند.
5- از هر راهی که وثوق و اعتماد عادی به عدالت کسی پیدا بشود مانند مصاحبت و همراهی با او.
مسئلۀ ۶۶ : تقلید بنا بر اقوی منحصر در احکام فرعیۀ فقهی نیست؛ بلکه در مسائل اصول فقه و موضوعات مستنبطهای که غیر از فقیه جامع شرایط، شخص دیگری به‌طور معمول آنها را نمیداند، باید تقلید کرد و در مسائل عادی نیز میتوان تقلید کرد.