مسئلۀ ۴۳۰ : کسی که در اصل داشتن یا نداشتن وضو شک دارد باید به حالت پیش از زمان شک خود توجه کند پس اگر پیش از شک، وضو داشته بنا را بر وضو داشتن بگذارد و اگر پیش از شک وضو نداشته باید وضو بگیرد. این حکم یعنی «بردن حالت پیش از شک، به زمان شک» در پاک و نجس بودن و غسل داشتن و نداشتن هم جاریاست؛ ولی کسی که پس از ادرار، استبراء نکرده و وضو گرفته و پس از وضو رطوبتی از او بیرون آمده که نمیداند ادرار است یا چیز دیگر، وضوی او باطل است؛ در این صورت آن رطوبت محکوم به نجاست است و هم باید محل را آب بکشد و هم وضو را تجدید کند.
مسئلۀ ۴۳۱ : کسی که زیاد در کارهای وضو مانند شست‌وشو و مسح و یا در پاکی و نجاست و حلیت و حرمت و امثال آنها شک میکند، در صورتی‌که شک او منشأ عقلایی داشته باشد، باید ترتیب اثر دهد و اگر به حد وسواس برسد نباید به آن اعتنا کند. و باید مانند انسانهای معمولی عمل کند.
مسئلۀ ۴۳۲ : کسی که نماز را بخواند و بعداً شک کند که قبل از نماز وضو گرفته یا نه، اگر میداند و یا حداقل احتمال میدهد که قبل از نماز متوجه بوده، نمازش صحیح است؛ ولی برای نمازهای بعدی باید وضو بگیرد.
مسئلۀ ۴۳۳ : کسی که در وسط نماز شک میکند که وضو گرفته یا نه، باید نماز را ادامه داده و تمام کند، پس از آن وضو بگیرد و نماز را دوباره بجا آورد.
مسئلۀ ۴۳۴ : کسی که میداند هم وضو گرفته و هم حدث از او سر زده است (مثلاً خوابیده)، ولی نداند کدام جلوتر بوده یکی از چهار حالت را دارد:
1- اگر نماز نخوانده باشد باید برای نماز وضو بگیرد.
2 – اگر در بین نماز باشد بنا بر احتیاط نماز را تمام کند و بعد وضو گرفته و دوباره نماز را بجا آورد.
3- اگر نماز را خوانده باشد و احتمال بدهد که قبل از نماز متوجه موضوع بوده است، نمازش صحیح است؛ اما برای نمازهای بعدی واجب است وضو بگیرد.
4- اینکه نماز خود را خوانده باشد و بداند که قبل از نماز متوجه موضوع نبوده است، بنا بر احتیاط واجب نمازی را که خوانده است، دوباره با وضوی جدید بخواند.
مسئلۀ ۴۳۵ : اگر انسان بعد از وضو یا در بین آن یقین یا شک کند که بعضی از اعضای وضو را نشسته یا مسح نکرده، در صورتی‌که رطوبت اعضای قبلی خشک شده باشد باید دوباره وضو بگیرد؛ ولی اگر خشک نشده باشد عضو فراموش شده و اعضای بعدی را واجب است بشوید یا مسح کند.