مسئلۀ ۲۱ : عدول(تغییر تقلید) از مجتهدی که از او تقلید میکرده به مجتهد دیگر، جایز نیست، چه در مسائلی که بر طبق نظر مجتهد قبلی عمل کرده باشد و چه در مسائلی که عمل نکرده باشد.
مسئلۀ ۲۲ : عدول از مجتهد در صورتی جایز است که بداند مجتهد دیگر اعلم است و یا احتمال اعلمیت او را بدهد، در این صورت عدول واجب است؛ زیرا بر مکلف لازم است تا یقین به «فراغ ذمّه» پیدا کند.
مسئلۀ ۲۳ : فتوا و نظر مجتهد اعلم را به چهار صورت میتوان به دست آورد:
1- شنیدن از خود مجتهد.
2- شنیدن از دو نفر عادل که فتوای مجتهد را نقل میکنند.
3- شنیدن از کسی که مورد اطمینان باشد و از گفته او انسان اطمینان و علم عادّی پیدا کند.
4- دیدن در رساله مجتهد در صورتی که به درستی آن اطمینان داشته باشد.
مسئلۀ ۲۴ : بعد از آنکه مقلّد فتوای مجتهد را یاد گرفت، تا زمانی که یقین به عوض شدن فتوای او پیدا نکرده باید به فتوای او عمل کند و در صورت شک به تغییر فتوا، تحقیق و جستجو لازم نیست.
مسئلۀ ۲۵ : اگر مقلّد شک کند که فتوای مجتهدش تغییر پیدا کرده یا نه، تحقیق لازم نیست؛ اصل را بر این میگذارد که فتوای مجتهدش عوض نشده است.
مسئلۀ ۲۶ : اگر مجتهد اعلم در مسئلهای فتوا داده باشد، مقلّد او نمیتواند در آن مسئله به فتوای مجتهد دیگر عمل کند، ولی اگر فتوا نداشته باشد، میتواند به فتوای مجتهد دیگر با توجّه به الاعلم فالاعلم عمل کند و اگر احتیاط کرده باشد، مقلّد او میتواند به فتوای مجتهد دیگر عمل کند و این احتیاط را «احتیاط واجب» میگویند.
مسئلۀ ۲۷ : اگر مجتهدی در مسئلهای احتیاط کند، مثلاً بگوید: احتیاط آنست که در رکعتهای سوم و چهارم نمازهای مغرب، ظهر، عصر و عشا، تسبیحات اربعه- سُبْحَانَاللَّهِ وَالْحَمْدُلِلَّهِ وَلاَإِلَهَإِلاَّاللَّهُ وَاللَّهُأَکبَرُ- را سه مرتبه بگویند، چون این احتیاط را «احتیاط واجب» میگویند، مقلِّد مخیر است در این مسئله بر طبق احتیاط مجتهد اعلم خود عمل کند و سه مرتبه بگوید؛ یا به مجتهد دیگر که بعد از مرجع تقلید خودش، اعلم از سایر مجتهدان معاصر است، رجوع کند و در صورتی که این مجتهد گفتن یک بار سُبْحَانَاللَّهِ وَالْحَمْدُلِلَّهِ وَ … را در نمازهای واجب سه و چهار رکعتی کافی بداند، عمل کند.
مسئلۀ ۲۸ : اگر مجتهد اعلم در بعضی از مسائل رسالۀ عملیۀ خود، عبارتهایی همچون «محلّ تأمّل است»، «محلّ اشکال است»، «بعید نیست» و یا «محلّ تردید است» آورده باشد، مقلّد میتواند یا به آنها عمل کند و یا همان طور که در مسئلۀ ۲۶ گذشت به مجتهد دیگر رجوع کند.
مسئلۀ ۲۹ : اگر مجتهد اعلم پس از آنکه در مسئلهای فتوا داد، احتیاط کند، مثلاً بگوید: ظرف نجس را اگر با آب کر یک مرتبه بشویند و عین نجس هم در آن نباشد پاک میشود، ولی احتیاط آنست که سه مرتبه بشویند(اصطلاحاً این احتیاط را «احتیاط مستحب» میگویند) مقلّد او نمیتواند در آن مسئله به فتوای مجتهد دیگر رجوع کند، بلکه باید بر طبق فتوای مجتهد خود عمل کند و به همان یک مرتبه شستن با آب کُر اکتفا کند و یا بر طبق احتیاط مستحب او عمل کند و سه مرتبه بشوید و همچنین است، در هر موردی که مستحب بودن احتیاط معلوم باشد، مگر در صورتی که فتوای مجتهدی که از او تقلید نمیکند به احتیاط نزدیکتر باشد، در این خصوص میتواند به او رجوع کند.