با سلام و تحیت؛ لازم به توضیح است که شرایط دوران حضرت امام موسی بن جعفر(ع)، سخت ترین و پرفشارترین دوران خلافت عباسیان بر اهل بیت(ع) و دوران قدرت هارون و اوج سلطه اوست و با توجه به کار عظیم علمی و فرهنگی که با امام باقر(ع) شروع و دوران امام صادق(ع) به اوج رسید و افراد زیادی از صاحبان اندیشه و علوم و فنون مختلف تربیت شده و در حقیقت، مکتب اهل بیت(ع) و اسلام محمدی(ص)، با قرائت فرزندان معصومش تئوریزه شد و فکر امامت شیعی، به صورت ناب و با پشتوانه علمی و منطقی در سطح وسیعی در حوزه های گوناگون عنوان گردید، و اگر قبلاً صرفاً به صورت شعاری از حقانیت راه امامان معصوم حمایت به عمل می آمد، از آن پس امامت با پشتوانه عقلانیت و استدلال و برهان مطرح می گردد، امثال هشام بن حکم و محمد بن سنان و هشام بن سالم و دیگران، مانند کوه در برابر شبهات شبهه افکنان مقاومت می کردند، عباسیان بیش از بنی امیه احساس خطر کردند و عرصه را بر امامان بیش از بنی امیه تنگ گرفتند و به همین جهت، هارون الرشید آن قدر فشار را زیادتر کرد که اجازه استنشاق هوای طبیعی را برای پیشوای حقیقی شیعه، حضرت امام موسی بن جعفر(ع) نداد و تا آخر عمر، آن حضرت را محبوس و در نهایت با بدترین شکنجه ها او را به شهادت رساند.

طبعاً خانواده امام را تحت نظر داشت و رفت و آمدها را کنترل می کرد، به اعتقاد من شرایط زندگی برای فرزندان امام هفتم طوری بود که نه کسی جرات می کرد از آنان خواستگاری کند و نه شرایط مالی مناسبی برای ازدواج داشتند.