با سلام و تحیت و نیز سپاس از دقت نظری که دارید؛ با این وجود توضیحات زیر لازم به نظر می رسد:
الف) زن همانند مرد در انجام کارهای اجتماعی، عبادی، سیاسی و نیز معاملات مستقل است و نیازی به تکیه گاه ندارد اگرچه برای تعامل و تبادل اطلاعات و تجارب دیگر همانند مرد نیازمند همدلی، همکاری و مشورت است.
ب) زن و مرد هر دو باید در کنار هم باشند چراکه زوج اند و زوج آفریده شده اند و هیچکدام بی نیاز از دیگری نیست؛ برای عمران، آبادی زمین و بقاء نسل و … باید توأمان حضور داشته باشند چراکه با هم آمده اند و هر دو نیز باید این دنیا را رها کرده و وارد جهان دیگر شوند.
ج)اسلام برای تأمین اهدافی که آورده شد، برای رابطۀ میان زن و مرد تعریف خاصی را ارائه فرموده و نام آن را “ازدواج، وصلت و نکاح” گذاشته است و در این رابطه، مرد را به عنوان “پدر” و زن را به عنوان “مادر” شناخته است و در این نهاد، به دلیل مسؤولیت سنگین مادر، نوعی تقسیم کار پیشنهاد کرده است و چون بار مسؤولیت فرزند از مرحلۀ شکل گیری، وضع حمل و شیرخوارگی تا تربیت وی و مراحل بالاتر را بر عهدۀ مادر قرار داده، برای اینکه او بدون دغدغۀ خاطر بتواند به مسؤولیت فوق ادامه دهد ضمن اعتماد متقابل میان هر دو، مسؤولیت تامین مایحتاج فرزند و مادر را بر عهدۀ مرد قرار داده است و از همسر خواسته تا در این جهت به شوهر خود تکیه کرده و به سخنان و وعده هایش باور داشته باشد و این همان “قوام بودن” مرد برای زن است.