احکام اموات

مرگ و جایگاه آن در اسلام‏
مطابق معارف حقه الهی، انسان تنها برای زندگی ظاهری دنیایی آفریده نشده است، بلکه موجودی است جاودانه و برای حیاتی جاوید خلق شده است که زندگی دنیایی ‏یکی از مقاطع کوچک آن به شمار می‏رود و پیامبران الهی که از طرف خدای عالم مبعوث شده‏اند و قوانین و احکامی را برای بشر به ارمغان آورده‌اند به این علت بوده است که راه درست زندگی کردن را برای تأمین سعادت همیشگی به انسان بیاموزند، به همین دلیل اسلام مرگ را پایان حیات انسان نمی‏داند، اگرچه با مردن پروندۀ ظاهری او بسته شده و دست او از اعمال و کارهای دنیایی که بالمباشره انجام می‏داد قطع می‏شود، لیکن رابطۀ او به‌طور کلّی از این عالم بریده نمی‏شود. او از طریق کارهای خوب یا بدی‏که در دنیا انجام می‏داد و یا توسط افراد صالح یا ناصالحی که تربیت کرده است، یا به واسطۀ آثار عمرانی مانند ساخت مسجد یا برکات علمی و اخلاقی و خیراتی که از خود باقی‏ گذاشته است، رابطۀ خود را با دنیا حفظ می‏کند، به همین مناسبت در شریعت اسلام یک سلسله احکام و وظائف در ارتباط با اموات وجود دارد؛ مانند چگونگی تکفین و تغسیل و تدفین میت که در این بخش به آن پرداخته می‏شود، یا آنچه میت به هنگام حیات، وصیت کرده است تا پس از فوت، به آنها عمل شود، مانند عمل به وصیتها، عهدها و مانند آنها که در کتاب وصیت به آنها پرداخته خواهد شد. در این قسمت احکامی که مربوط به وظائف مسلمین دربارۀ کسانی است که در آستانۀ مرگ قرار دارند یا از دنیا رفته‏اند، بیان می‌شود.
انسانی که از دنیا می‏رود چه زن باشد و چه مرد، دارای احکامی مانند غسل، کفن، حنوط، نماز، دفن، تلقین و غیره است که طبق شرایطی به شرح زیر بیان می‏گردد.