سئوال: بنده مدتی است که به مسأله اخلاص در عمل فکر می کنم می خواهم بدانم نیم بیشتری از فعالیت های ما در طول روز برای رسیدن به محکم شدن نفس احساس قدرت کردن و لذت بردن از زیبایی و حوایج شخصی و دنیایی است . البته برآنها گناهی مترتب نیست اما ما آنها را برای خدا انجام نمی دهیم بلکه برای میل درونی خودمان انجام می دهیم چطور اسم اخلاص روی آن بگذاریم ؟ چگونه تمرین کنیم که آنهارا در جهت راه خدا تصور کنیم؟ به طور مثال بنده از احساس همدلی و شوخی با دیگران لذت زاید الوصفی حس می کنم روابط عمیق و احساسی و خنده با اطرافیان به من حس توانمندی و مفید بودن برای خودم می دهد در حالیکه انسانهای مخلص انگیزه های شخصی خودرا از هر کاری دور می کنند مانند امام خمینی. من اصلا نمی توانم اینجوری خودم را بگیرم و به حالات نفسم اجازه بروز ندهم و دائما در حالات قدسی کسب و کار کنم.. لطفا مرا در این حالتم و ارتباطش با اخلاص قدسی راهنمایی فرمایید ممنون/

سوال

با سلام و تحیت؛ اخلاص یک امر قلبی است و معنای آن تنها انجام دادن عمل برای خداست؛ طبعاً خلوص به این معنا در یک درجۀ استاندارد نیست و انسان ها با توجه به درجۀ معرفتشان به خدا و تکرار عمل خالص متفاوت اند.
انسان در زندگی باید تلاش کند در حد توان انگیزۀ غیر خدائی را به حداقل برساند و به صورت داعی مشترک و داعی قوی تر برای اعمال، جلوه نکند؛ بنابراین خلوص در حد بسیار بالا از هر کسی ساختنی است و به تدریج قوی تر و کامل تر و متعالی تر می شود.
کار پر زحمتی است ولی امکان تحقق دارد.
برای اینکه شما بتوانید امتحان کنید خلوص دارید یا نه، بهترین راهش این است که تجربه کنید آیا این عمل منشا اصلیش خداست یا عوامل دیگر.


0
adminfaq 11 سال 0 Answers 387 views 0